Zapewnienie sobie bezpiecznego schronienia od samego początku istnienia ludzkości było jedną z podstawowych potrzeb człowieka. Dach to podstawowy element każdego budynku. Oto jaka była jego historia.

Jeżeli ma się w planie wybudowanie np. hali magazynowej lub zmianę przekrycia dachu we własnym domu, warto pomyśleć czy w tym celu nie skorzystać z najnowszej technologii jaką są dachy z płyty warstwowej. Jest to jedno z tańszych rozwiązań ale w przypadku dużej inwestycji i tak kosztowne. Sposobem na optymalizację kosztów budowy dla przedsiębiorców jest faktoring.

Dach stanowi integralną część każdego budynku służącego człowiekowi. Ludzie odkąd zeszli z drzew zaczęli szukać dla siebie schronienia przed złymi warunkami atmosferycznymi i dzikimi zwierzętami. Musieli też gdzieś prowadzić życie rodzinne. Najpierw były to jaskinie i dachy osłonowe, później jednopołaciowe szałasy, których szkielet składał się z żerdzi i drągów, a pokrywano je darnią, mchem, wrzosem lub skórami zwierzęcymi. Później zaczęto zamieszkiwać w ziemiankach mieszkalnych z dachami jednopołaciowymi lub sięgającymi do ziemi wielospadowymi. Domy o znanych nam kształtach powstały z chwilą, kiedy wzniesiono prostopadłe ściany. Prekursorami wynoszonych ponad ziemię konstrukcji szkieletowo – stropowych były domy stawiane na palach z wkopanymi w podłoże drągami. Dach kładziono ze słomy, trzciny, trawy oraz wrzosu. Innowacją w sposobie krycia dachu stało się krycie w łuskę. Były to ciosane płyty kamienne lub obrabiane gonty drewniane. Rok tysięczny przed naszą erą wniósł pierwsze dachówki profilowane. Rzymianie w basenie Morza Śródziemnego rozpowszechnili dachówki „mnich mniszka” i to oni stosowali beton jako materiał budowlany, pokazując jego długowieczność ( Panteon). Inne techniki budowlane wprowadzane przez rzymskich inżynierów po upadku Cesarstwa rzymskiego nie wytrzymały próby czasu. Gwałtowny rozwój technik konstrukcyjnych i budowlanych nastąpił od trzynastego wieku. Era rozwoju konstrukcji szkieletowych skończyła się około 1600 roku. Później zmieniały się jedynie elementy dekoracyjne budynków. W średniowieczu istniało duże zagrożenie pożarami, dlatego zaczęto doceniać dachówki. Francuski inżynier Belidor w osiemnastym wieku opracował mieszankę składającą się z zaprawy i grubych frakcji kruszyw. Zyskała ona nazwę betonu. Również francuscy inżynierowie Monier i Lambot dokonali ponownego odkrycia technologii betonu, o której to zapomniano od czasu upadku Cesarstwa rzymskiego. Produkcja dachówek zaczęła się rozpowszechniać w Niemczech od 1844 roku, a wpływ na to miało niewątpliwie opatentowanie przez Anglika Joseph’a Aspdin’a produkcji cementu portlandzkiego. Od tej chwili dachówki cementowe stały się najczęściej stosowanym pokryciem dachowym. Z czasem ich produkcja została zautomatyzowana.